spotkania poetyckie

Zapraszamy na spotkanie wokół nowych książek poetyckich Joanny Oparek MOCNE SKÓRY BIAŁE PŁÓTNA i Juliusza Pielichowskiego CZARNY ORGANIZM. Spotkanie prowadzi Maciej Melecki. Joanna Oparek Ur. w 1967 r. Poetka, pisarka, dramatopisarka. Opublikowała tomy poetyckie: „Po kostki w niebie”, „Czerwie”, „Berlin Porn”, „mocne skóry białe płótna” (Instytut Mikołowski, 2019), powieści: „Mężczyzna z kodem kreskowym”, „Jesień w Nowym Jorku”, „Loża” oraz sztukę teatralną „Projekt Ameryka”. Jako dramatopisarka współpracowała z Narodowym Starym Teatrem i Teatrem Nowym w Krakowie. Od 2017, we współpracy z galerią Otwarta Pracownia tworzy niezależną scenę teatralną w Krakowie oraz cykliczne wydarzenia łączące sztuki wizualne i literaturę. Juliusz Pielichowski Ur. w 1984 r. w Gliwicach. Poeta, tłumacz z języka angielskiego. Laureat kilku projektów Biura Literackiego. Ostatnio wydał nowy przekład „O chodzeniu” H. D. Thoreau (Lublin 2019) oraz tom wierszy „Czarny organizm” (Istytut Mikołowski, 2019). Okazjonalnie krytyk i redaktor. Maciej Melecki Ur. w 1969 r. Poeta i scenarzysta filmowy. Redaktor pisma ARKADIA, dyrektor Instytutu Mikołowskiego. Autor tomów wierszy: Te sprawy (1995), Niebezpiecznie blisko (1996), Zimni ogrodnicy (1999), Przypadki i odmiany (2001), Bermudzkie historie (2005), Zawsze wszędzie indziej - wybór wierszy (2008), Przester (2009), Szereg zerwań (2011), Pola toku (2013), Inwersje (2016), Prask (wybór wierszy w języku czeskim, 2017), Bezgrunt (2019) oraz tomu prozy Gdzieniegdzie (2017).

Zapraszamy na spotkanie autorskie Macieja Meleckiego związane z promocją najnowszych książek: Nigdzie indziej – tom prozy (WBPiCAK, 2021) i Druzgi – tom wierszy (Instytut Mikołowski, 2021). Prowadzenie: Jakub Kornhauser O książkach: Tom Macieja Meleckiego Druzgi w swym zamyśle istotowo stanowi kontynuację tomu poprzedniego Bezgrunt - wydanego w 2019 roku - ewokującego w poetyckich ujęciach konfrontacyjny stan zmierzania się ze śmiercią bliskich osób poprzez eksplorowanie doczesnej znikliwości życia. W tomie obecnym chodzi o ukazanie - podług jak najszerszych zestrojów i dopływów językowych - spiętrzonego procesu "pracy żałoby", rwącego w swej dotkliwości poczucia bezpowrotnej utraty, stygmatyzującej psychiczny oraz mentalny wymiar odbioru wzajemnie przenikających się uwikłań w nachodzące na siebie kwestie, problematyzujące jakiekolwiek objawy narastającego rozpadu i zniszczalności świata zewnętrznego. Każdy wiersz z tego tomu – pomyślany jako swoista matryca klepsydry - stanowi nieustannie zawiązujący się wir semantycznych dopustów, które wyłaniając się z porowatej i mocno szczeliniastej rzeczywistości, powstają na skutek permanentnych kolizji, prędkich przetasowań oraz nagłych kontrplanów: myśli, podglądów, emocji, przywidzeń, powidoków oraz realnych ujęć. Wszystko to składa się, jako budulec, na tytułowe Druzgi -owe resztki pozostałe po katastrofie wszelkich stabilnych miar, zapośredniczonych w zwodniczy sposób w percepcyjnym przepływie, a stanowiących już tylko rozpękane łożyska dla rozwidlonych oznajmień, ujętych w metaforodnym kodzie. Oksymoroniczny charakter języka, generujący paradoksalne prawdy, stanowi klucz do ukrytych - pod atrapicznym wyglądem rzeczy, a także sugerowaną ich kształtem postacią - możliwości innych lub przynajmniej alternatywnych odczytań danych zjawisk czy odczuć. Dzięki takiemu językowemu podejrzeniu będą one uchodziły w warstwie semantycznej za główne elementy niekończącego się labiryntu mnożących się ontologicznych zagadek, stanowiących przeciwciała wobec dyktatu dosłowności - fetyszyzującego dominantę faktu. Krzysztof Siwczyk „Nigdzie Indziej” Macieja Meleckiego to wydawnictwo radykalne, bezkompromisowe, ukonstytuowane wokół niezgody na zastany (czy też narzucany porządek) środowiskowy, polityczny, społeczny, mentalny. W środowiskowej skali zapiski Meleckiego to mini-traktaty o estetycznej stadności, płytkiej mainstreamowej towarzyskości, a w rzeczywistości pogłębionej nieuważności. Język Meleckiego jest ostry i bezkompromisowy, smakuje jak gorzki posmak w ustach tuż po intensywnych wymiotach. Meleckiemu się ulewa, zwłaszcza w tych fragmentach książki, które dotyczą bieżącej rzeczywistości politycznej oraz jej wpływu na wybory części znanego mu środowiska literackiego, łasego na smak przesłodzonych konfitur. Ale też (a może zwłaszcza?) „Nigdzie Indziej” to na wskroś indywidualne rozpoznanie bojem dookolnej nicości. To epitafium dla świata, który powoli odchodzi do lamusa; realności nie przyozdobionej lajkiem, lokowaniem produktu, tagiem i całym tym nadmiarem, który zakłóca nam obcowanie z tekstem i w zamian podsuwa odbiorcy podretuszowany obrazek. „Nigdzie Indziej” to ponadto proza poetycka, sytuacyjne miniatury, filozoficzne dywagacje, krytycznoliterackie omówienia oraz na wskroś niepodległy literacki manifest. Czytam te zapiski i obcuję z żywym słowem, które i owszem, dzieli (co skwapliwie wytkną Meleckiemu środowiskowi beneficjenci), ale dzielić powinno – jak nożem, którym kroi się okolicznościowy tort podczas kolejnej rocznicy obowiązującej strefy komfortu. Piotr Gajda Maciej Melecki – ur. 1969 w Mikołowie. Poeta, prozaik i scenarzysta filmowy, redaktor pisma „Arkadia”, dyrektor Instytutu Mikołowskiego. Autor tomów wierszy: Te sprawy (1995), Niebezpiecznie blisko (1996), Zimni ogrodnicy (1999), Przypadki i odmiany (2001), Bermudzkie historie (2005), Zawsze wszędzie indziej – wybór wierszy 1995-2005 (2008), Przester (2009), Szereg zerwań (2011), Pola toku (2013), Inwersje (2016), Prask (wybór wierszy w języku czeskim, 2017), Bezgrunt (2019), Trasa progu – wybór wierszy 1995-2020 (2020), Druzgi (2021) oraz tomów prozy: Gdzieniegdzie (2017), Nigdzie indziej (2021). Redaktor książki Reszta krwi – wiersze nieznane (1999), zawierającej niepublikowane wiersze Rafała Wojaczka, opracował ponadto: (z Romualdem Cudakiem) Który jest. Rafał Wojaczek w oczach przyjaciół, krytyków i badaczy (2001) oraz (z Konradem Wojtyłą) Rafał Wojaczek Nie te czasy. Utwory nieznane (2016). Mieszka w Mikołowie.

Drogie, drodzy, tradycyjnie zapraszamy Was na premierę dziewiętnastego numeru KONTENTu! W ramach premiery odbędą się znane wam już STYKI oraz spotkanie z Mateuszem Żaboklickim, które poprowadzi Mikołaj Borkowski! Gościć nas będzie jak zawsze niezastąpione De Revolutioniubus! ŻABOKLICKI MATEUSZ (ur. 1991) – poeta, dramatopisarz i fotograf. Laureat kilku nagród w konkursach i turniejach literackich. Publikował w 8. Arkuszu „Odry”, „Helikopterze”, „Wizjach”, „KONTENCIe”. Jego wiersze znalazły się w dwóch antologiach i jednej jednodniówce. W roku 2021 ukaże się jego debiutancka książka poetycka. Wysoki, brunet, żonaty. Mieszka w Warszawie. BORKOWSKI MIKOŁAJ - kociarz, lektor polskiego, eks-redaktor. 1.e4. Mieszka w Krakowie.

Fundacja Wisławy Szymborskiej, Wrocławski Dom Literatury i Księgarnia De Revolutionibus zapraszają na spotkanie z Damianem Kowalem. Prowadzenie: Zuzanna Sala Damian Kowal przez cały wrzesień rezyduje w mieszkaniu Wisławy Szymborskiej w Krakowie w ramach projektu Rezydencje u Szymborskiej realizowanego przez Wrocławski Dom Literatury we współpracy z Fundacją Wisławy Szymborskiej. Damian Kowal – ur. 1990 w Legnicy. Studiował nauczanie języka francuskiego, etnologię i antropologię kulturową, filozofię. Robił w życiu wiele rzeczy – pracował w muzeum, w sklepie, marketingu, zajmował się edukacją ekologiczną. Czterokrotnie nominowany do nagrody głównej w konkursie im. Jacka Bierezina, w 2013 roku laureat nagrody publiczności w tymże. Wydał książki z wierszami „Najmniejsze przeboje z Tristan da Cunha” (Łódź, 2016) oraz „Pieśni” (nagroda główna w konkursie Nowy Dokument Tekstowy, Łódź/Kraków, 2020), publikował m.in. w „Arteriach”, „Cegle”, „artPapierze”, „Stonerze Polskim”. Za wydany „Najmniejsze przeboje” otrzymał III Nagrodę na XIII Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Artura Fryza 2017 na najlepszy poetycki debiut książkowy roku 2016 oraz był nominowany do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej „Silesius” 2017 w kategorii debiut roku. Za projekt powieści „Ćwirowidło” dostał nagrodę główną w konkursie Proza Nieobca, książka ukaże się w 2023 roku. Pisał o muzyce na screenagers.pl, pisze na swoim fanpage’u Nieskończona Studnia Potencjału, gdzie również czasami tworzy miksy. Jako volkhvy nagrał epki „a mournful rhapsody in memory of cat” (wydanie własne, 2012) oraz „Death is death” (wydanie własne, 2012), jako Efrēm wydał płytę „Foli” (Audile Snow, 2015). Ptasiarz, mikol, zbieracz kamieni. Lubi nudne sporty i muzykę ambient. Zuzanna Sala (ur. 1994) – doktorantka Szkoły Doktorskiej Nauk Humanistycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego w ramach programu literaturoznawstwo. Wiceredaktorka naczelna kwartalnika literackiego „KONTENT”, kieruje wydawnictwem poetyckim o tej samej nazwie. Publikowała teksty krytyczne m.in. w „Czasie Kultury”, „Odrze”, „Stonerze Polskim”, „Nowej Dekadzie Krakowskiej” czy „Wakacie”. Pochodzi z Bierutowa.